Over mijn allereerste gedichtje vertel ik mijn klas een verhaal:
“Op mijn twaalfde, zat ik in de klas bij het eerste meisje dat ik echt leuk vond. Zij vroeg me op een dag om in haar poëziealbum te schrijven. Nonchalant zei ik ja. Mijn hart bonkte. De hele dag kon ik aan niets anders denken. ’s Avonds de poëziealbums van mijn zussen gecheckt. En vervolgens een gedichtje geschreven. Ik weet niet meer of het nu uiteindelijk plagiaat was, een liedje dat ik gehoord had, of toch nog een eigen bewerking. Hoe dan ook, ik was blij met het resultaat.
De volgende dag haar het boekje, quasi nonchalant, teruggegeven. Tot mijn schrik ging ze het direct, midden op het schoolplein lezen.”
@Arjan: oef, maar beter dan dat je leraar het had afgepakt en in de klas ging voorlezen, toch? Is het nog wat geworden met deze liefde?