Krakende noten op het gelijnde papier
De oude stemmen zingen een lied
Uit lang vervlogen tijden
Bevende handen rusten op knokige knieën
Een rimpel golft door het koor
Ze herinneren zich het jonge geluk
Ogen zien elkaar in onscherpe vormen
Bril na bril glijdt langzaam naar beneden
Te mooi om zich om dit ongemak te bekommeren
Een stralende halo welft zich boven hun huis
Vandaag is de rust er één van volbrenging
Boodschap van vrede zonder tijden
Mensen buiten blijven staan, lachen en huilen
Wat raakt ons zo, diep in ons hart
Deze onzichtbare koestering
Er waait een wind over de wereld
Alle onvrede en vijandigheid vervaagt
Plotseling kijken mensen elkaar aan
En zingen de oude liederen, gaan samen verder
Mooi en ontroerend, Berdien. De kracht van muziek, ook bij aftakeling en afbraak.