Als ik aan jou denk, zie ik weer je handen -getekend door de tijd- vol rimpels en vlekken. Altijd waren ze in bedrijf: met aardappels schillen, sokken stoppen, koper poetsen en andere werkzaamheden.
Ik denk aan die middag dat mijn handen mochten meebewegen op jouw ritme. Met voorzichtige vingers trokken zij de draden los van de schapenwollen trui die niet meer nodig was. Wie zou hem moeten dragen?
Mijn polsen wiegden losjes de taaie strengen wol en langzaam verdween de trui. Draden vormden bollen, wachtend op een nieuwe lente. Een fragiele draad verbond ons voor zolang het duurde.
Nu jouw draad is afgehecht, rest mij niets meer dan de mijne op te pakken en de eindjes aan elkaar te knopen.
Mooi, Nel!
Mooi!
@ Nel; hartstikke mooi, HARTJE (in hoofdletters Nel, dat verdien je met deze bijdrage!)
Van mij ook een een dik hartje! De laatste zin is helemaal mooi!!
Nel: ontroerend en liefdevol memoriam
Prachtig weergegeven: verlies en de draad weer oppakken, natuurlijk een hartje!
Marlies, Marceline, Ton, Berdien, Arjan, Marie, Nele,
Dank voor jullie mooie reacties.
Nele, een interessante vraag.
@Nel: wat een wonderschoon verhaal. Dank voor de troost die er ook van uitgaat. Prachtig, en dat in 120 woorden, diepe buiging!
Dank je wel, Lisette. Wat een mooie reactie.