Hij voelt de passie die zo in strijd is met rust en kalmte. Met vreedzaam je tijd uitzitten. Genoegen nemen met. Nee, zijn geest en lijf schreeuwen om verbinding. En dwaas die hij was. Hij vond ze. In twee ogen. Wetende ogen. Ziende ogen. Gevende ogen waar hij zo graag nemende ogen van wilde maken. En die dwaasheid maakte van hem de gelukkigste man van de wereld.
Hij vervolgt zijn speech terwijl hij een glimlach probeert naar Margreeth, die haar glas rode wijn vasthoudt, hem toegeeflijk aankijkt en knikt. Het is meer een knikje van begrijpen dan van liefde. Meer van vergeving dan van verbinding. Haar begrip en vergeving doen meer pijn dan alle woede en boosheid samen. Nog steeds.
Arjan, wederom een verwijzing naar mijn reactie onder (1).
Of je nu wel of niet besluit tot 3e persoon, het derde hartje is ook verdiend!
Arjan, nog 1x zeuren; vasthoudt ipv vasthoud.
@Ton, ik schaam me diep… bij gebeurd had ik nog het excuus dat er een pv in de buurt stond, al was het van een volgende zin…. Hier helemaal geen excuus. Dank!
Ach schamen, nergens voor nodig hoor. Ik ben inmiddels de schaamte voorbij, Arjan. Maakt het leven ook een stuk relaxter, hoor!
Ok, dankje. Maar ’t blijven knullige fouten. Twijfel nog steeds over eerste of tweede persoon. Halverwege overstappen is ook lastig. En bemerk aan reacties dat verhalen in de eerste persoon snel als non-fictie gezien worden.
Arjan; nog een gratis advies; niet twijfelen, ’t is jouw verhaal. ;-D
Zo, en nu snel deel 4 gaan schrijven, ’t is vrijdagavond, dat moet je lukken!
Echt steengoed dit verhaal Arjan!