De bitterheid naar Margreeth wordt steeds groter. Het accepteren van begrip en vergeving betekent een vlucht. Hiermee zou Wouter ontkennen wat eens gebeurde. Terwijl gelijktijdig zijn niet-relatie met Veronique van een geheel andere orde is. Een andere dimensie.
Wouter hoort zichzelf verder praten. Langzaam rond hij de toespraak af. Heft zijn glas, bedankt zijn kinderen, de levende. Dan bedankt hij Margreeth, hoort zichzelf iets zeggen over lief en leed. Er glijdt een schaduw over haar gezicht, dan heft ook zij haar glas. Staat op en komt naar hem toe. Kust hem. De gasten klappen. Zij fluistert bijna onhoorbaar in zijn oor:’vannacht samen op één kamer’. Door een zijdeur in het zaaltje ziet hij Veronique verdwijnen. Wouter voelt de paniek opkomen.
« Aan handen en voeten gebonden(7)
Mag ik je hand vasthouden? »
« Aan handen en voeten gebonden(7) Mag ik je hand vasthouden? »
Liefde, Maatschappij, Mensen
Aan handen en voeten gebonden(8)
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van arjan van essen of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
5 reacties
Reageren
« Aan handen en voeten gebonden(7) Mag ik je hand vasthouden? »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Cellofaan)
Reacties
- Lisette: @Jessy: dank voor je gedeelde verbeelding
- Lisette: @keesleeuw: je doet het weer: mooie commentaren geven. Ik word helemaal blij van “Rituelen die...
- Jessy: Een stukje die tot mijn verbeelding spreekt..
- Jessy: Mooi stukje.
- Han Maas: @Ewald. Dank je wel.
- Hadeke: Je nam me mee de keuken in. Mooie nuchtere laatste zin.
- Ewald Hagedorn: Leuk stukje, Han!
- Levja: Zo, toch een 120 woorden stukje geschreven. LOL
- Levja: @ Cesar: Mijn moeder zaliger zei altijd als ik een boos gezicht trok: ‘Pluk een roos, zet ‘m op je...
- Cesar Noordewier: @Levja @Lisette. Jullie snappen vast wel dat ik de pest heb aan reacties. En inderdaad Lisette, je...
- Mien: Si, si! https://goo.gl/images/tAZpoj
- Han Maas: @Nele. Ach, wie weet…
- NeleDeDeyne: <3 Mooi. Een beetje jammer dat "dissociatie" altijd een beetje voorbehouden blijft voor de...
- NeleDeDeyne: Dit zou zomaar eens het verhaal van Anja en Henk (Nel Goudriaan) kunnen wezen. 🤓
- Ewald Hagedorn: Herkenbaar, Lousjekoesje, een stukje glas denken te zien liggen dat cellofaan blijkt te zijn.
Recent
- Daten
- Patent op leven…
- End dead calles for a butagasstelletje
- Het dunne velletje van Kees van Kooten
- Knetteren
- Verstikkende liefde
- Onwerkelijk
- Pluk een roos
- Ravage in de keuken
- De heer Vreeswijk en de ambachtelijke slagersvrouw
@Arjan: hoezo slot??
@Lisette, tja heb er een punt aan gedraaid. Zou best nog tijdje door kunnen en willen gaan, maar dan wordt het wel een heel erg lange serie. Of ik moet er wat meer dagen tussen laten zitten. Maar dan ben ik de vaart kwijt.
@Arjan: ik vind het zo knap om vervolg 120w-tjes te schrijven! Zit het hele verhaal al in je hoofd bij de start? Of weet je zelf nog niet welke kant het zal uitgaan, en ook hoe lang het nog zal duren?
@Lisette, dat is heel verschillend. Ik begon een keertje met een blog dat erg bij het themawoord paste. Alleen veel te lang was. Daarom in stukjes gehakt. Best lastig omdat elk 120w-tje ook zelfstandig leesbaar moet zijn. Maar ook gaaf om te doen, daar je opnieuw door je verhaal gaat. Ook ben je op een ander moment in je leven met datzelfde verhaal bezig. Dat maakt ook verschil. Maar heb ook wel eens een blog van 900 woorden teruggebracht tot een 120w-tje en het werd een stuk beter. Schrijven is schrappen leer ik steeds meer.
Andere verhalen al wel in mijn hoofd zoals je zegt. En soms bedenk ik al schrijvende. De inhoud vaak wel helder, de richting niet altijd.
@Arjan: wat leuk, dank voor het inkijkje in jouw verhalen-keuken