Ik sta met Daniel in mijn armen in zijn slaapkamertje. We maken oogcontact, écht oogcontact, alsof hij heel eventjes de deur opent naar zijn ziel. Ik voel gelijk de behoefte daar een kernherinnering te plaatsen, nu het kan. ‘Over dertig jaar sta jij misschien ook wel met een kindje in je armen’ zeg ik. ‘Dat kindje kan dan ook nog niet veel en moet gedragen worden net zoals ik jou nu draag. Over dertig jaar … dan ben ik 72 jaar. Tenminste, als ik er dan nog ben. Mocht dat nu niet zo zijn, lieve Daniel, denk dan heel even aan mij ok? Ga terug naar dit moment en hoor mij weer, alsof ik naast je sta: “ik hou van jou” …’
Heel mooi Valerie. Voeg dit mooie stukje ook maar bij zijn “leefboek”.
Mooie beleving neergezet, we hopen allemaal niet vergeten te worden.