Vrij snel vind ik de fiets van mijn dochter in de fietsenstalling bij het station. Ze heeft hem daar laten overnachten, en gevraagd of ik hem wil ophalen. Zij is met bus, trein en vliegtuig naar Spanje vertrokken.
Naast de stalling staat een kleine vrachtwagen van het fietsendepot, volgeladen met overjarige fietsen.
Ooit ben ik mijn meest dierbare fiets kwijt geraakt. Gestolen natuurlijk. Hij was nog van mijn moeder geweest, en was ouder dan ikzelf toentertijd. Ik heb hem nooit meer teruggezien, maar wel vaak over gedroomd.
Ik ben inmiddels gehard geraakt, er zijn inmiddels al veel fietsen verdwenen uit ons huishouden. Het went bijna.
Maar het blijft raar om te zien, een wagen vol fietsen die niemand kennelijk mist.
Lisette, in dit land met 17 miljoen mensen zijn 20 miljoen fietsen. Babies, peuters, kleuters en hoogbejaarden fietsen niet, dus veel mensen beschikken over twee fietsen. Soms verandert een fiets van eigenaar. Legaal dan wel minder legaal. Zelf koop ik mijn fietsen in de winkel maar er is een levendige ‘straathandel’ en bijna iedereen doet daaraan mee.
Leuke herinnering zet je neer van de fiets van de moeder. Ik kan me een bepaalde fiets ook nog
met warmte herinneren!
Het was zeker een witte!
Leuk stukkie.
Bij ons jatten ze vroeger gewoon de fietsen van de plaats.
Ondanks de piepende, klemmende ijzeren poort.
Nu meer dan veertig jaar geleden. Het is van alle tijden, dat fietsen klauwen.
Poten af zeg ik dan.
@Lisette. Leuk stukje! Zonde van al die fietsen.
Kwijtgeraakt schrijf je aan elkaar.
Twee keer inmiddels is niet zo mooi.
Lisette, goed geschreven goed stukje.
En inmiddels herhaalt de geschiedenis zich ja.
Goed stuk @Lisette Grote glimlach om het laten overnachten.
Bij het lezen draaide ik automatisch niemand en kennelijk om. Overigens niet als aanmerking bedoeld, hoor.
en toch ben ik vreselijk gehecht aan mijn fiets.