De schuttingen staan al klaar. Morgenavond is alles een zandhoop.
De leegte wordt een woestijn van herinneringen.
‘Wil je dit nog bewaren?’ vraag ik aan mijn zuster.
‘Ja, doe maar.’
Het stenen eendje, het engeltje… Ongelofelijk, alweer meer dan tien jaar geleden. Vak B, nummer 114. Keurig door mijn zuster onderhouden. Plant na plant door de konijnen opgevreten. Dan maar weer nieuwe geplant. ‘Ach, laat ze toch lekker eten…’ hoorden we onze moeder – een dierenliefhebster – zeggen. We lachten bij de gedachte; want lachen moet doorgaan.
Dan de brief met de einddatum die het definitieve wel heel definitief maakt: het graf wordt eerdaags geruimd.
Nog één keer omkijken. Machines graven morgen in die enge grond en wij in onze mooie herinneringen.
Een gevoelig stukje met een prachtige slotzin.
@Marlies. Dank je zeer!
Ontroerend mooi.
@Levja. Dank je wel!
@Han: Zo herkenbaar en zo mooi.
Han, je gevoelige snaar eerlijk en subtiel verwoord, zonder sentimenteel te worden.
@Levja. @Ewald. Het is fictie die over een paar maanden non-fictie wordt. Dan volgt er onherroepelijk een bericht van ruiming. (Wat een rot woord!)
Dank voor jullie aardige reacties.
Ja @Han = Is echt een rotwoord. (weet niet eens of het aan elkaar is of los, maar ik voel met je mee)
@Levja. Het staat niet in het Groene Boekje. Vaak wordt een versterking wel aan elkaar geschreven. Bijv. ‘klotestreek’ of rotwijf (nee, ik scheld je niet uit). Ik doe al zeker tien jaar een zelfstudie Nederlands. Aan elkaar of los is lastig, vooral als het betekenis afhankelijk los en dan weer aan elkaar wordt geschreven. Veel opzoeken!
Zoek en gij zult vinden @Han
@Levja. Zoek lang en gij wordt moe.
Op de koop toe