De mollige tandenfee straalde gezellige moederlijkheid uit. Maar ik wist wel beter. Mijn gekleurde zonnebrillen had ik thuis laten liggen, dus ik keek haar aan met een onbevangen blik. Haar aura vertoonde van die lichte bliksems, grotere en kleinere uitschietertjes, wat duidelijk wees op irritatie.
Tja, mijn wensenlijstje zou een grote uitdaging voor haar worden.
‘Denk je misschien dat ik de Kerstman ben?,’ snauwde ze me toe wanneer ze het had doorgenomen.
‘Ik weet wie je bent, Cora,’ zei ik. ‘Je bent ze me allemaal verschuldigd.’
Haar masker van onaantastelijkheid viel. Een spits, bleek, gepijnigd muizengezicht kwam ervoor in de plaats. ‘Waarvoor heb je die dingen allemaal nodig?,’ piepte ze.
‘Ik wil mijn schaduwtotem ophalen,’ fluisterde ik even bang terug.
Sterk en leuk vervolg, Nele.
Krachtig veelomvattend! Niet transparant maar jij kijkt er door!
Wow!
spannend Nele