Voor ons moeten ze een totem maken, snijden uit het mooiste hout en plaatsen op de duintop waar je vaak vertoeft. Met die helblauwe priemogen turend over de zee, het leven overpeinzend en handen zachtjes woelend door het zand waar je ooit de as uitstrooide van jouw geliefde.
Een totem voor je rol in de oorlog toen je als jonge knul met die fijngevoelige handen voedselbonnen vervalste en daarna met verkleumde vingers in de winter van ‘44 deze ronddeelde op geheime adressen.
Die totem omdat je ons, je kinderen, dagelijks lachend hoog in de lucht tilde en met een ferm handgebaar de richting wees om ons leven zin te geven.
Voor ons een hoge robuuste totem van jouw betekenisvolle handen.
Oh Hanna! Recht naar het hart!
Tjonge toch!
merci, fijn dat het je raakte.
heel mooie ode aan je vader Hanna.
ja het woord Totem deed me direct aan hem denken en ik schreef het spontaan op. Bedankt voor je compliment.