Ik ben niet lang alleen geweest.
In rap tempo vermenigvuldigde ik me. Eén werd twee, twee werd vier, vier werd zestien, en nu zit ik met een paar miljoen nakomelingen op de zachte, witte huid van de heup van mevrouw Sorgdraeger. We smullen, alleen voor ons hoorbaar, van haar hoornlaag en sommige veelvraten zijn al bij de epidermis aangekomen.
‘Dat wordt occlusie therapie,’mompelt de dokter.
Voor we het weten worden we bedolven onder een dikke laag witte smurrie, die wordt afgedekt met een doorzichtige pleister. Sommige van ons leggen al snel het loodje, maar ik vreet me met alles wat ik in me heb een weg tot op het bot. Desnoods ga ik er dwars doorheen! I ‘m a survivor!
Leuk gevonden. Beetje vies wel.
Lekker vies!
Grappig stukje vanuit de visie van een mrsa bacterie?
Brrrr…. Goed stukje!
Goed en ook wel vies … goed vies, dus
Getver inderdaad
Het is inderdaad een beetje vies om in de huid te kruipen van een bacterie.
De omgekeerde wereld
Bedankt voor alle reacties!
Leuk perspectief, Katie,
En ook brrr
Qua ziekte hou ik het op het aloude schurft.
Smeuiig stukje!
Gr. +<3,
Chris