Ze zit voor de openstaande serredeur en luistert naar de stem van de buurvrouw:
“Wat een ideaal gezin toch: dochters altijd gezellig thuis. Ze zijn niet steeds de hort op, zoals die van ons
’s Avonds met zijn allen zingen bij het orgel. Waar vind je dat nog?”
…
Morgen is het zondag. Ze legt de hoedjes klaar voor vier dochters. Ze mogen niet met ongedekt hoofd de kerk betreden. Ze gaat alvast naar bed. Haar man zal later volgen.
Ze kan de slaap niet vatten. Straks weer het kraken van de traptreden; het gemorrel aan de deur. Wie zal hij deze nacht bezoeken?
Ze huilt. Hoelang nog zal ze ermee doorgaan dit kwaad te bedekken met de mantel der liefde?
Tja, schijnt bedriegt… Wat een narigheid.
Ja, vaak wordt het “goede” niet meegenomen naar binnen.
Huiveringwekkend geschreven Nel.
We hebben wel hetzelfde uitgangspunt genomen, maar met geheel andere invulling.
Nel, je kunt een vrolijk vervolg schrijven. Vader loopt een half uurtje later weer naar beneden, struikelt en breekt zijn nek. Hartje voor jou!
Heftig, Nel. Het komt veel voor, maar blijft helaas meestal onder de mantel verborgen.
de schijn en de echte waarheid naast elkaar
Dank je wel voor je reactie, Marlies.
Levja, ook bedankt.
Ik heb inmiddels jouw mooie verhaal ook gelezen. Inderdaad een totaal andere invulling.
Dank je wel, Ewald.
Jij wilt een happy end; ik vrees dat dat er niet komt.
Niceway en Miranda, bedankt.
Er blijft inderdaad veel verborgen en er wordt naar buiten toe mooi weer gespeeld.
Ik heb het verhaal herschreven vanuit het perspectief van de moeder.
Ik plaats het hieronder; aarzel nog welke versie ik uiteindelijk plaats.
Ze ziet de buren stilstaan voor het huis en door de serredeuren hoort ze:
“Wat een ideaal gezin; dochters altijd gezellig thuis. Ze zijn niet altijd de hort op, zoals die van ons
En ’s avonds met zijn allen zingen bij het orgel. Waar vind je dat nog?”
…
Morgen is het zondag. Ze legt de hoedjes klaar voor vier dochters. Ze mogen niet met ongedekt hoofd de kerk betreden. Ze gaat alvast naar bed. Haar man zal later volgen.
Ze kan de slaap niet vatten. Ze hoort het kraken van de traptreden; het gemorrel aan de deur. Wie zal hij deze nacht bezoeken?
Ze huilt. Hoe lang nog zal ze doorgaan dit kwaad te bedekken met de mantel der liefde?
Nel, deze vind ik mooier geschreven, maar wat let je om ze beide te plaatsen? Het is wel de 'hort' en niet niet de 'hoort'. Misschien te enthousiast getypt.
Dank je, Ewald
Ik zal de fout aanpassen.
Misschien plaats ik ze allebei of ik vervang het eerste verhaal en zet de versiegeschiedenis aan.
Toch versie 1 veranderd. De eerste versie is nog te zien.
Het lijkt allemaal zo mooi voor de buitenwereld maar binnenshuis wordt de hemel een hel! Dat heeft niets met liefde te maken.
Onder de mantel der liefde is niks meer over…
Je lacht
Je doet mee
Je draagt een mooie jas
Maar niemand ziet
dat je onder die jas
je pyjama nog aan hebt.
@Nel: De eerste versie vond ik het ruwe van het gruwelijke hebben. Je tweede stukje is meer menselijk, maar nog steeds afschuwelijk. Het leed van het hele gezin. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat die vader zich nooit schuldig voelt.
Mooi zou zijn als beide stukjes onder elkaar stonden. Maar ook hier weer … de mens wil steeds meer …
Heel heftig en verdrietig. Subtiel vertelt.
Dank je wel, Katie.
Je hebt helemaal gelijk: dat heeft niets met liefde te maken.
Wat een mooi en raak gedicht, Lousjekoesje.
Dank je wel, dat je het onder mijn stukje plaatste.
Levja, mijn eerste stukje was ook afstandelijker vanuit het perspectief van de alwetende verteller. En of de vader zich schuldig voelt; ik denk het niet. Hij schakelt een deel van zijn systeem uit. Het blijft onvoorstelbaar.
Dank je voor je reactie.
Irma, ja heel verdrietig.
Bedankt voor je reactie.
Ja, Nel, dat vind ik ook zo onvoorstelbaar. Maar ja, anders zouden mensen dit niet doen. Van (je) kinderen hoor je af te blijven.
Heftig stukje. Wat een verdriet…
Dat klopt, Alice.
Dank je wel voor je reactie
@Nel: heftig en idd, de twee stukjes horen samen. Jammer dat 120-woorden zo kort zijn…
Bedankt, Nele.
Ja, soms zijn 120 woorden te weinig.
sterk verhaal, de hypocrisie geloofwaardig neergezet.
Dank je wel, José.