Vanuit de verte hoort zij hem roepen:
“Word wakker, Alice.”
Ze voelt hoe hij haar hand vastpakt. Ze wil iets zeggen, maar haar lippen lijken verzegeld. Het wordt stil; de beelden trekken voorbij.
Ze loopt in een vallei vol bloemen. De geuren bedwelmen haar, de kleuren zijn van een onbeschrijfelijke schoonheid. Kinderen in witte kleding plukken ze met handenvol tegelijk. Er klinkt zachte vioolmuziek en ze hoort de klanken van een harp.
Dan is er weer de pijn, die in scheuten door haar lichaam trekt. Het wordt donker. Ze is koud tot op haar botten.
“Dokter, mag de morfinepomp iets hoger? Ik zie dat ze weer pijn heeft.”
Ze ziet hoe hij haar met uitgestrekte armen opwacht.
Nog even blijven …
Prachtig.
Echt heel mooi, Nel. Dit raakt me.
een Alice in morfineland in plaats van wonderland,knap geschreven
Op het randje van leven en dood. Mooi beschreven, Nel.
‘Naar haar lippen’, moet ‘maar haar lippen’ zijn.
Levja, Ewald, Miranda, Niceway
bedankt voor jullie positieve reacties.
Ik zal het foutje aanpassen, Niceway. Bedankt voor het melden.
Heel mooi beschreven, Nel. Ik zie het zo voor me.
Dank je wel, Matthijs.
Mooi hoor, Nel.
Dank je wel, Ostinato.
Ontroering en herkenning Nel. Heel mooi gedaan!
Bedankt, Katie.
Dat is wat ik met een stukje hoop te bereiken.
Zuster Goudriaan,
Het bovenste gedeelte van dit prachtige verhaal
die zet die grote pomp met de morfine goed voor paal.
Dank Broeder Vork.
U sloeg spontaan aan het rappen