Soms herinner je je alles nog of nauwelijks iets. Of je geheugen is selectief. Je iets herinneren maar niet zeker weten ervaar ik als zeer onplezierig.
Oom Piet herinner ik mij nog heel goed. Hij vertelde verhalen over gebeurtenissen toen hij postbode was; al dan niet verzonnen. Hij had een nare kale kop met allemaal vlekken en er groeide haar uit zijn neus en oren.
Ik was nog heel klein toen oom Piet mij ervan beschuldigde het pindarotsje van zijn schoteltje te hebben gepikt. Maar ik had het niet gedaan. Een gevoel van onrecht en onmacht. Het ging maar om een chocolaatje, maar toch… Of had ik het wel gedaan en was ik te klein om het me te herinneren?
Een pindarotsje is altijd een heel gepeuter, is mijn ervaring, in mijn herinnering. Op latere leeftijd (lees: oud) krijgt het dan weer een hele andere vertaling, peuteren, met pindarotsje als metafoor.
@Mien. Vroeger had ik ze zo op. Al jaren niet meer gegeten, ik weet niet eens of ze nog bestaan.
Een vreemdeling zeker … Ha, ha!
http://dutchfoodexpress.nl/de-.....-gram.html
Ik zeker niet! En ik ben niet zo’n zoetekauw.
Mooi beschreven die herinnering aan de oom die postbode was. Zo’n beschuldiging kan een onuitwisbare indruk op je maken als kind.
@Nyceway. Jij begrijpt het. Anders had ik er niet over geschreven hoewel het niet zo belangrijk is. En toch vergeet je het niet!
Zo iemand zou je zo de zwartepiet toespelen.
Ze bestaan nog! Oom Piet was vast geen aardige man maar hij gaf toch een levensles: je geheugen is selectief. Het is niet leuk maar we weten niet alles zeker. Alleen mannen als Donald Trump weten alles zeker, hoed je voor de allesweters!
Han, mooi het gevoel van onrecht en onmacht beschreven.
Zoiets laat sporen na bij een kind zonder dat de volwassene het beseft.
@José. Helemaal mee eens!@Nel. Inderdaad: onrecht en onmacht!