Eindelijk ontmoet ik mijn rivaal: Ewald.
We geven elkaar een hand, kijken elkaar in de ogen, maar zien niet wie we zijn.
Levja opent de kist met pistolen.
‘Ga je gang, zegt Ewald.’
‘Nee, na jou.’
We staan rug tegen rug. Slechts tien stappen verwijderd van winnen of verliezen.
Levja begin te tellen: een, twee…
Dionne zit op een bankje en geniet van de aandacht alsof er een camera op haar gericht staat.
Vijf, klinkt het uit Levja’s mond.
Ik kijk uit mijn ooghoek naar Levja en Dionne.
Levja denkt: ik zal wel een eenling zijn, maar geen vrouw, geen mens is dit waard.
Ze kijkt naar Dionne. ‘Doe wat, trut, alleen jij kunt deze malloten stoppen!’
Een harde knal…
Met dank aan Ewald: ‘Betoverend Boxmeer’
Han, je daagt me uit!
Ewald, haha! Je bent in ieder geval inspirerend.
Han, stem je ermee in dat ik t.z.t dit verhaaltje mee zend, met de mijne, aan D.S.?
Ewald. Uiteraard! Ben benieuwd naar de reactie.
Heren, kan ik jullie dan geen moment alleen laten
Jullie hebben me wel uitgedaagd om een stukje te schrijven.
Grappig.
Leuk, maar niet echt doen he!
@Nele, @ Marie. Hartelijk dank. En nee, puur fictie, haha.