Vaak had ik gesprekken met mijn grootmoeder over haar nakende dood en wat er dan zou gebeuren. Zij vertelde me dat ze nooit meer pijn zou hebben en dat ze van bovenaf over mij zou waken. Zij berustte in haar lot en ik had er vrede mee.
Toen mijn grootmoeder stierf, was er niemand in huis die zich afvroeg wat dit voor een kleuter betekende. Mijn moeder zonk weg in een diepe depressie.
Op de grafsteen van mijn grootmoeder stond: ‘Hier rust de familie C-W’. Mijn grootouders hebben er beiden hun laatste rustplaats gevonden. De enige die nog overblijft, is mijn moeder. De inscriptie geeft mij de indruk dat zij het liefst samen met haar moeder het graf was ingegaan.
Wat een verdrietige 120 woorden. Ik denk dat er inderdaad weinig aandacht was voor kinderen die een sterfgeval meemaakten. Waarschijnlijk omdat de volwassenen hun handen als vol hadden aan hun eigen emoties?
Heel inlevend. Waar ik wel mee zit, is dat oma het met de kleuter over haar naderende dood heeft. Of begrijp ik het nu niet goed?
@Cacy. Ontroerend. Ik ben het eens met de opmerking van Levja.
Op de grafsteen van mijn grootmoeder stond. Hier zou ik van maken: Op de grafsteen van mijn grootmoeder staat. (De grafsteen is er nog, neem ik aan.)
Moet de 'indruk' niet eerder 'de angst' zijn?
iets dat speelt tussen moeder en dochter, je moeder leeft nog begrijp ik, ik weet natuurlijk niet of zij zich in de tekst van het grafschrift herkende.