Trots keek ik naar beneden. Ik was de enige die de rots had beklommen. Beneden zag ik de massa’s staan, die bewonderend naar me keken. Ik was ook verbaasd: er waren zoveel anderen waarvan ik vermoedde dat ze het ook konden, waarom beklommen zij de rots niet? In de diepte zag ik ze staan in de massa. Onmachtig? Nee, besefte ik, zij konden wel, ze veinsden alleen van niet. En ze laafden zich aan het meegevoel van de mensen om hen heen: ‘het geeft niet, wij kunnen de rots ook niet beklimmen, we houden toch van jullie!’ Samen vormden ze een gemeenschap, waardevoller dan het bereiken van de top.
En ik was alleen. Had ik maar nooit de rots beklommen!
« Drentse rotsen
Rotstreek »
« Drentse rotsen Rotstreek »
Fictie, Maatschappij, Mensen
De rots
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Gijs Smit of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
4 reacties
Reageren
« Drentse rotsen Rotstreek »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Wrakhout)
Maartse buien door Han Maas
Recent
- Vraaggesprek met de politie
- Over de balk
- Over schrijven
- Drukte om niets
- Werken bij …
- ‘De Enige Echte’
- Goede buren
- Rooskleurige toekomst
- Platero en ik: Louisette
- Open huizen dag
Lonely at the pindarots! Maar wel een reep verdiend. Mooi filosofisch stukje!
Beste Gijs ,
Zelfvertrouwen stijgt tot het wankelt.
Mooi beeld.
groet + <3,
Chris
Interessant gegeven dat we ons liever aan de groep conformeren. Alleen in het licht staan blijft voor velen toch te spannend.
Zo krijgen de luiwammesen nog gelijk!