Gisteren op geweest voor afname bloed. Zelf heb ik daar geen hard hoofd in. Mijn aders wel. Die kruipen heel diep weg. In mijn elleboogplooi is geen ader te zien of te voelen. Soms tot wanhoop van STAR-medewerksters. Dacht ik eens bijdehand te zijn om niet direct bij aanvang, maar aan het einde van het spreekuur mijn opwachting te maken. Kennelijk speelde deze gedachte bij meer mensen. De wachtkamer zat propvol en het bleef toestromen. Mag ik nu spreken van een legioen patiënten?
De medewerkster bleef gestaag en vrolijk doorprikken. Bij mij haperde de snelle voortgang.
Linkerarm, loos alarm. Rechterarm, geen sjoege. Totdat ze de dikke ader op mijn pols zag. Ditmaal met babynaaldje en jawel, drie buisjes vol. Bloedrood.
Volgende keer op je hoofd gaan staan, Levja. Voeten tegen de muur, handen op de grond, de aderen stromen vol en zijn makkelijk zichtbaar. Doe ik ook altijd.
Ha, ha @Ewald. Zal ik voortaan doen.
Levja, waarom schrijf niet ‘bloedafname’? De tweede keer ‘gisteren’ kan wat mij betreft weggelaten worden; het is duidelijk dat het om gisteren ging.
Maar… een bloedmooi stukje. Daarom een hartje!
@Han: zelf vond ik de kwinkslag met op en af wel aardig. Eerlijk gezegd denk ik dat op geweest niet goed is en opgaan kan niet. Deze fout neem ik voor lief; laat ik dus staan. Met 2x gisteren heb je wel een punt. Ik ga kijken hoe of wat.
@Levja. Eerlijk gezegd vind ik het geen mooie zin.
Dat kan @Han.
@Levja. Maar het is jouw verhaal, hoor. En leuk.
@Han. Eerlijk gezegd vind ik mijn stukje niet leuk. Het was gewoon even van me afschrijven. Het woord legioen ligt mij gewoon niet. Gaf ik al aan in mijn eerste stukje, dat dan nog wel grappig is, maar ook geen hoogstandje.
En het resultaat van steeds de bloedafname is, dat ik dagenlang met een pimpelpaarse arm rondloop. Ook daar zit ik niet echt mee, gewoon iets met lange mouwen en niemand die het ziet.
@Levja. Wees niet te streng voor jezelf! En van je afschrijven is vaak een opluchting. Het is te prijzen dat je ‘opkomt voor afname bloed!’
@Han Nee, hoor. Streng zijn is niets voor mij. Al helemaal niet voor mezelf. En grote grijns voor je slotzin.
@Levja. Leve de humor! Ik houd ook niet van streng… Bah!
Wat een narigheid kunnen je aders geven. Mijn hartje krijg je ervoor. Gelukkig heb ik het omgekeerde: bloedprikkers vinden meteen mijn ader en het gaat altijd als een tierelier.
Misschien vind je het zelf geen leuk stukje, maar heb het met plezier gelezen. De frustratie is uiteraard zeer begrijpelijk, Levja.
@Marlies: Zo verging het met alle mensen voor mij dus ook. En soms denk ik dan, waarom bij mij niet, maar ik ben niet de enige die hiermee is behept. Het is een familiekwaal. Gelukkig vaak dezelfde medewerkster, een heel vrolijke vrouw en beslist vakkundig. Overigens gaf zij mij veer voer voor een verhaal. Maar dat kwam en komt er niet goed uit. Wat “grumpy” vandaag. Morgen weer een dag, denk ik maar.
@Matthijs: Dank je, dit doet goed. Doet mijn bloed weer sterker stromen. Weet je, de ene keer kan ik er beter tegen dan de andere keer. Meestal kan ik er smakelijk om lachen. Maak ik zelfs grappen over het feit dat ik een aantal dagen eruit zie alsof ik door een wringer ben gehaald. Gisteren viel het lange wachten en weer dat gedoe me zwaar op de nuchtere maag.
Ik ken die ellende Levja!
Maar om de tip van Ewald op te volgen? Ik zie me al staan in de wachtkamer :):)
Duhhh, nee, ik ook niet @Katie. Misschien toen ik achttien was …
Maar ik zie het wel voor me. Niet door mij dan, maar …
@ Levja: Vandaag is rood! Hartje
Mooi rood, alsook het hartje b b. Merci @ “buitenboek”