In de hal is een gebedsruimte. Mensen die er behoefte aan hebben, kunnen hier troost vinden en bidden voor hun geliefden.
En ik? Ik dring aan op euthanasie. Maar dat is hier als vloeken in de kerk. Lijden wordt afgedaan als ‘Gods wil’.
‘Nee, euthanasie is onbespreekbaar; we zijn een katholiek ziekenhuis,’ zegt de behandelend arts van mijn moeder. Zonder overleg geeft zij haar morfine en de volgende dagen nog meer. Mijn moeder is hierdoor niet meer aanspreekbaar, een afscheid zonder woorden. Sedatie zonder het te benoemen en te bespreken. Ik hoop dat ze mij hoort als ik zeg: ‘Bedankt voor alles, mam. Slaap maar lekker.’
Onze Lieve Vrouwe Gasthuis staat er op de gevel. God geschapen naar hun beeltenis…
Ja, nog immer een heikel onderwerp: euthanasie. Toch denk ik dat je moeder je heeft gehoord. In mijn beleving gaan gedachten ver. Veel verder dan we vermoeden. Je zult me wel weer zweverig vinden, maar this is me.
@Levja. Helemaal niet zweverig! Mijn zuster is medium, ikzelf schijn ook ‘bepaalde gaven te hebben’.
Het OLVG, ik ben er geboren, Han. Buiten het geloof om; artsen zullen nóóit iemand euthanaseren op verzoek van de naaste familieleden. Betreffende persoon moet dit zélf – vooraf – goed hebben laten vastleggen. Het beste is in overleg met de eigen huisarts.
Voor de naaste familie een triest afscheid, maar waarschijnlijk heeft moeder de laatste dagen niet meer geleden.
@Ewald, uiteraard. Ik heb dit in dit korte stukje buiten beschouwing gelaten. Het gaat om de strekking m.b.t. de opvatting over dit onderwerp binnen het geloof. En, van het ene moment op het andere hebben we geen contact meer met mijn moeder kunnen hebben.
Dat is triest, Han. En de opvatting van ‘Rome’ m.b.t. dit onderwerp is dat ook.
Ewald, ik heb het al vaker over dit onderwerp gehad; ook nu niet voor het laatst.
Schrijnend toch? Bij mijn oma was het wel mogelijk, mits ze zelf aangaf dat ze dat wilde. Op haar sterfbed fluisterde ze naar mijn nicht ‘ik wil dood’, die toen onmiddellijk een dokter erbij heeft geroepen. Toen kon ze het niet nog eens uitbrengen en nee, dan kunnen ze niets doen natuurlijk. Daar word je toch pissig van. Een week en heel veel morfine later is ze heen gegaan. Mijn moeder heeft daarom vrij snel daarna haar ‘doodswil’ laten vastleggen. Snap ik…
@Valerie. Mijn moeder had geen wilsbeschikking. Om die reden zou ik het ziekenhuis nog kunnen begrijpen, maar niet als ze voor God gaan spelen. Het is het zelfbeschikkingsrecht waar een ieder, ongeacht geloof, recht op heeft.
Dank je voor je ontroerende reactie.