Schrijf mee!
« »

Fictie, Liefde, Maatschappij

Achterlaten

2 december 2016 | 120w | Hadeke | 17

In de ruimte van de keuken, die naadloos overgaat in het leeggehaalde woongedeelte van de gerenoveerde boerderij, wordt mijn hulpgeroep onverbiddelijk weerkaatst. Ik ben de enige roepende, de enige horende. Buiten grazen koeien en in de verte zie ik auto’s als vertrouwde stipjes aan de eindeloos lange rij bomen voorbijrijden.
Ik ben hier voor de laatste keer. Afscheid van een thuis. De kinderen zijn bij hun vader en hij is weg bij mij.
Mijn pink zit muurvast. Het naar buiten bungelende sliertje zit diep verankerd. Ik dacht het weg te kunnen pulken. Het metaal van de monding van de kraan, klemt zich steeds gretiger om mijn vel.
Mijn mobiel ligt buiten handbereik.
Alleen het vergeten mes lonkt als een oplossing.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Hadeke of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

36 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »