Ze loopt driftig over het perron, kijkt voor de zoveelste keer op haar horloge.
Ze was gestopt, maar loopt nu toch naar een rookpaal. Ze haalt een verfomfaaid pakje sigaretten uit haar staatstas en begint gulzig te roken.
‘Nee,’ zegt ze tegen een zwerver die een sigaret vraagt. ‘Ga werken…’
‘Ik ben niets meer,’ zegt ze tegen zichzelf. ‘Geen privéchauffeur meer…’
De trein komt maar niet, ze steekt nog een sigaret op en geeft er toch maar een aan de zwerver: ‘Ach, misschien ben jij net zoals ik wel verantwoordelijk voor je doen en laten, maar niet schuldig eraan.’
Gedesillusioneerd is Wilma Mansveld uit het kabinet gestapt en wacht nu op ‘haar’ trein. De Fyra zal het beslist niet worden…
Ja, ze zal zich wel even niet zo lekker voelen, maar of ze op de trein gaat staan wachten?
Tja, José, dat is de vraag…
Groet,
Han