Als ik na het ontbijtbuffet naar buiten stap, is de hemel azuurblauw. Tijdens mijn wandeling van het Forum Romanum naar de Sint Pieter lacht het leven mij toe. Op de brug naar de Engelenburcht, een paar meter voorbij een portrettekenaar, zie ik haar zitten. Ze steekt een leeg blikje in mijn richting. Gewoonlijk doe ik wat de meeste toeristen doen; de andere kant op kijken en snel doorlopen. Waarom ik nu stilsta en naar dat donkere meisje blijf staren? Ik zou het niet weten.
Ze ontwaakt uit haar lethargie, heft haar hoofd en kijkt mij aan.
‘Do you like this world?’ vraagt ze.
‘I don’t know,’ antwoord ik en ga naast haar zitten.
‘Then let’s talk about it,’ zegt zij.
Verrassend stukje.
We hadden net een week wandelen in Portugal besproken. Toen dacht ik weer aan de talloze keren dat we zoiets in Zuid-Europa (maar ook bijvoorbeeld op de Praagse Karelsbrug) zagen.
Ja, in een stukje kost het niets om een keer niet op de geijkte manier (snel je hoofd afwenden) te reageren. In het echt is dat natuurlijk duizend keer moeilijker …
@Hay, heel mooi geschreven met een onverwachte wending. Je stukje roept een bijzondere sfeer op,
@Marlies en Nel
Dank voor jullie reacties. Fantasy is leuk en dat genre schrijf ik, zoals intussen heel wat 120Wers weten, veel en graag. Maar de ‘echte’ wereld mag je daarbij vooral niet uit het oog verliezen. Vandaar dat ik ook eens af en toe een ‘gewoon’ stukje plaats.
Doe jij zo nu en dan maar eens lekker ‘gewoon’, Hay. Dat bevalt me prima.
Dank je, Conny. Ik doe mijn best.
Mooi, verrassend stukje, dat tot nadenken aanzet. Ik denk dat het eerste woord “wanneer” moet zijn en niet “als”.