Voor de ingang van de supermarkt luisterde ik naar zijn verhaal, zijn geschiedenis. Het was allemaal genetisch bepaald, zei hij. Het was aanleg. De falende opvoeding had de doorslag gegeven. Eerst gokverslaafd, daarna aan de heroïne. Pech, zo noemde hij het, haalde de schouders op en bood me een krantje aan. Verwachtingsvol.
Ik vroeg of ik het even mocht doorbladeren. Hij stemde in, met verbaasde blik.
Er stond niks in over mensen met taaislijmziekte, mensen met ALS, of mensen die in de ‘Democratische’ Republiek Congo proberen er het beste van te maken. Mensen die er de schouders onder zetten.
Ieder op hun eigen manier.
Dat was twee jaar geleden.
Hij staat er nu nog, iedere dag.
Afwachtend.
Hij heeft pech.
@Han, ik heb jouw PechAppie meer keren gelezen en kom er niet uit. Voor mij, let wel voor mij, proef ik een impliciet oordeel in je tekst. En toen denk ik dan, dat kun je geven. Ik kan het er zelfs mee eens zijn. En dan denk ik, waar is het verband met ALS of de DR Congo? (Waar ik toevalligerwijze vaak geweest ben). Wellicht dat ik eenieder meer individueel zie, los van verbanden. Je stemt tot nadenken Han.
Het idee dat pech eeuwige pech is, komt naar mijn idee niet helemaal uit de verf.
Wie voor een dubbeltje geboren is , wordt nooit een kwartje, zong Louis Davids.
Het gegeven dat het vaak in de persoon ligt, moet geen aanleiding zijn om hem of haar dan maar te laten vallen.
Met vriendelijke groet,
Chris
een straatkrantverkoper kan er op zijn manier ook zijn schouders onder zetten.