“Doe maar niet,” zei mijn oma en wendde haar gezicht af, “een pruimpje, vooruit, maar geen kusje.”
Ze schaamde zich ervoor, mijn oma, voor haar stoppeltjes. Van mijn vader had ze een scheerapparaat gekregen, dat ze in een la had verstopt. Ze gebruikte het altijd voordat wij op bezoek kwamen. Maar toen ik er een keer logeerde zag ik het apparaat liggen en kon ze er niet meer omheen. “Tja”, zei ze toen, “nu weet jij het ook.”
Daarom hoefde ze zich niet meer, als ik er was, dagelijks stiekem te scheren. Alleen kusjes geven was er niet meer bij, als de witte puntjes zich vertoonden. Ik mocht haar dan een apart soort knuffel geven, wat ze een pruimpje noemde.
Hé Mas, eindelijk weer een keer. Ik hou van jouw oma!
Geweldig verhaal. Door de ‘toevallig ontdekking’ trad er ongetwijfeld een verdieping in jullie band op.
Groet + hartje, Rolf van der Leest
Mooi geschreven.
een pruimpje: een apart soort knuffel
Ik probeer mij er iets bij voor te stellen.
@Peer, jij kent ze hè?
@Rolf klopt, maar ik besefte dat later pas.
@Anneke dank je en voor de tweet!
@Hilde het was een soort van omhelzing en vaak voelde ik die stoppeltjes toch nog, maar heb dat nooit gezegd.