Een jongetje rent de wachtkamer binnen en installeert zich voor een magneetbord met kleurige letters. Mama volgt met zijn kleine zusje op de arm. Ze dropt het kruipertje naast broerlief op de grond en nestelt zich zwijgend in een kuipstoeltje.
‘Ga jij de letters zeggen, mama?’
Mama perst haar lippen stijf op elkaar, graait naar haar smartphone en verlaat de zichtbare wereld. Haar vingers dansen geroutineerd over het schermpje, een aarzelende glimlach verzacht opeens haar mond. Ze treedt binnen in het land van haar vrienden, honderden vrienden met wie ze dringend moet delen dat ze bij de tandarts zit en daarna druk druk druk de kindjes gaat terugbrengen naar de opvang. Zodra de eerste likes verschijnen ontspant haar vermoeide gezicht.
Beeldend verhaal van alledag
@Harrij, is de opmerking van het jongetje een vraag of een bevel? Dat de moeder hier helemaal niet verbaal op reageert gaat er bij mij niet zo goed in.
Je verhaal is goed opgebouwd en goed geschreven.
Dank je, Ineke. Ik zat er bij en keek er naar en hoorde in de paar woordjes van dat jongetje bevel noch vraag. Het klonk alsof het vanzelfsprekend was dat mama hem daarmee zou helpen. Maar mama reageerde verbaal noch non-verbaal en verdween binnen enkele tellen naar haar andere wereld zoals ik dat heb beschreven. En het jongetje accepteerde dat blijkbaar, want hij ging zelf met die letters aan de gang, terwijl hij ook zijn zusje er nog bij betrok. Ãk twijfel nu wel of ik achter de woorden van het jochie toch een vraagteken zal zetten voor de duidelijkheid van het verhaal. Wat denk jij daarvan?
Dank je, Daniëlla.
Heel herkenbaar.
Gisteren las ik de volgende tekst van een puber ‘ Geef om je ouders. Voor je het weet kijk je op van je scherm en blijken ze er niet meer te zijn’.
Daar deed je stukje me aan denken.
@Harrij, een verhaal in de categorie “waargebeurd” dus.
Ik zou een vraagteken zetten. Daaruit spreek dan ook iets van verwachting en hoop. Zonder dat zou hij helemaal niets gezegd hebben en gewoon zijn gaan spelen.
@Karin, wat jouw opmerking betreft: ouders kan net zo goed kinderen zijn. Dat blijkt wel uit het verhaal van Harrij.
Geen uitleg nodig. Waargebeurd zeker? Herkenbaar en goed uitgeschreven.
@Ineke, je hebt gelijk ja wat het vraagteken betreft. Heb hem er aan toegevoegd.
Jouw opmerking over het voorbeeld van @Karin is veelzeggend. Naast ouders en kinderen zou er nog veel meer ingevuld kunnen worden, zoals echte vrienden, fijne buren, lieve collega’s etc.
@Harrij, de debiliteit van virtuele ‘vrienden’ bij wie men erkenning zoekt, goed weergegeven. Gemiste kans voor mama; zij had haar zoontje liefde voor letters kunnen geven. Hartje.
@Karin: mooi voorbeeld van hoe smartphone-verslaving in alle generaties lijkt toe te slaan.
Dank je Lousjekoesje. Inderdaad waargebeurd. En helaas zie je dit soort vluchtgedrag – weg van de harde werkelijkheid (?) – steeds vaker.
@Mili, dank je. Je slaat de spijker op de kop met woorden als debiliteit en gemiste kans. Liefde voor letters had mama ook, maar niet in de parallelle wereld van haar kindertjes. Arme kinderen.
@Harrij, ja, over de smartphone is het laatste woord nog niet gesproken.
Beter zo, met vraagteken.
Dag Harrij,
Geinig, vooral omdat het ook raakt aan het virtuele gevlooi dat op sites als deze plaatsvindt.
Dank je @Han. Ik weet niet of het virtueel gevlooi op deze site ook plaatsvindt, maar als dat inderdaad zo is, dan is jouw verwijzing daarnaar een aansporing tot het alom bekende “wie de schoen past…”.
Er verandert weinig Harrij.
Vroeger stonden de dames bij de kruidenier, met andere dames die ze ook eigenlijk niet kenden. Dan roddelden ze ook wat, of gaven loze complimentjes of wat losse sneren. Al naar gelang gemoed of omstanders.
En als zoonlief dan wat ongedurig werd, maanden ze hem met een ruk aan het armpje.
Ik vind het jammer dat de focus wegdraait van het jongetje, ik had graag in de laatste zin gelezen wat zijn reactie op de desinteresse van zijn moeder was. Door te kiezen de moeder te volgen, lijkt het gedrag van haar goedgekeurd te worden: de schrijver vindt de vrouw met haar virtuele vrienden belangrijker dan de kinderen. Of misschien een stuk fictie: hoe de vreemdeling (de verteller, observator) de kinderen onderhoudt. Overigens zou ik de titel met een hoofdletter laten beginnen.
Dank je @Schlimazinik voor je reactie. Helaas kan ik mij er geenszins in vinden. Het idee dat iemand het vluchtgedrag van zo’n moeder zou kunnen goedkeuren – zélfs al zou het een schrijver zijn – gaat er bij mij werkelijk niet in. En de titel begint met een hoofdletter, al is het niet omdat ik het relevant vind, maar omdat de software van deze website dat automatisch doet.
Maar misschien heb ik je niet goed begrepen?
@Harrij, je titel begint met een kleine letter. Volgens mij regelt de site niet automatisch dat er een hoofdletter staat.
Onder recent staat momenteel “het vergeten nieuws” bovenaan. Zoals je kunt zien: ook met een kleine letter.
@Ineke, dank voor je aanvulling. Ik baseerde mijn mening op hoe het stukje in de publicatie er uit ziet, namelijk alle woorden in kapitalen. Het is me niet eerder opgevallen dat er bij de aankondiging onder het kopje recent weer wordt getoond wat de schrijver oorspronkelijk heeft aangegeven.
In dit geval laat ik de titel ‘mama’ met een kleine letter wel staan, omdat ik vind dat zo’n moeder de hoofdletter niet ‘verdient’, maar voortaan zal ik hier met het maken van de titel wel rekening mee houden.
@Harrij, of die moeder die titel wel of niet verdient, doet niet ter zake waar het gaat om die hoofdletter in de titel van je stuk.
Los daarvan: je zag dit van die moeder: maar zag je ook andere dingen? Ofwel: een oordeel vellen over iemand op basis van één enkele observatie vind ik veel te gewaagd. Zo’n oordeel is heel gauw een vooroordeel.
Je hebt helemaal gelijk, @Ineke. In feite veroordeel ik ook niet deze ene moeder, maar het hele systeem – en ja, ik weet het, ook daar zijn ongetwijfeld goede redenen en oorzaken voor aan te wijzen. De hoofdletter komt er aan, want ook daar kan ik niet om je heen: regels boven gevoelens.
Dank voor je meedenken!
@Harrij, of regels altijd boven gevoelens moeten gaan … Bij deze hoofdletter dan wel.
@Ineke Dat dacht ik wel dat je dat zou zeggen En terecht, hoor, want het is me nogal een uitspraak. Maar in een taalkundige (afspraken)kwestie als deze dus inderdaad wel.
goed verhaal Harry, hoe de digitale wereld mensen in beslag neemt.
Dank je, José. Ja fascinerend en beangstigend tegelijk.
Gefeliciteerd, Harrij. Goed verteld, actueel thema.
Gefeliciteerd Harrij!
Verdiend Harrij!
Mooi schetsje!
Chris
Mooi Harrij
Dank je wel Nel, Karin en Chris. Ik was – en ben – blij verrast toen ik mijn naam als winnaar op de wekelijkse nieuwsbrief zag staan.
van harte Harry
Hartelijk gefeliciteerd.
@Harrij, het werd eens tijd dat jij de prijswinnaar van de week werd. Feli, feli, feli.
Dank je José, Bloem en Mili, Mili, Mili
@Harrij gefeliciteerd met het weekwinnaarschap!
@Harrij, gefeliciteerd met het wws. Goed geschreven.
Gefeliciteerd Harrij
Dank je wel @Ineke, @Desirée en @Frank !