Ik loop over de begraafplaats waar ook mijn ouders liggen. De grafstenen vermelden de geboorte- en de sterfdata: ik reken diverse leeftijden uit…
Mensen sterven als het hun tijd is. Waarom? – een retorische vraag met een onbevredigend antwoord, maar in ieder geval Ãs er een antwoord: mensen zijn sterfelijk.
Even verderop: graven met beertjes, autootjes en ander kinderspeelgoed erop. Jonge ouders staan bij een kindergraf…
Waar je ook in gelooft of niet, nooit heb ik begrepen en zal ik begrijpen wat de reden is dat kinderen worden geboren om luttele jaren, maanden, zelfs dagen na hun geboorte alweer te moeten sterven. Deze vraag is niet retorisch; het antwoord hierop bestaat niet. En als het gegeven wordt, accepteer ik het niet.
Tja, waar. En niet uit te leggen. Mooi verwoord.
@Han, ik heb hier geen enkele reactie op te geven behalve dat je 120 woorden indringend zijn waarvoor mijn hartje.
(PS: Het weglaten van de drie puntjes na kindergraf, zou dat niet sterker zijn?)
Dank jullie voor de aardige reactie!
@Milli. Ik heb die puntjes geplaatst omdat je nog heel wat na de zin zou kunnen schrijven. Over met name gevoelens.
Kletskladder voor mijn kop.
Heerlijke slotzin!
Rob.
Dank je Rob!
Prachtig en hartje. Uit het hart.
Hartelijk dank, Peter.
Van dergelijke, meestal misselijkmakende, foute antwoorden ga ik ook gillend in de contramine. Een hartje voor het niet accepteren van niet bestaande antwoorden!
Dank je, Luus!
Een tijd van komen en een tijd van gaan. Ik verbaas me altijd over het bordje openingstijden bij een begraafplaats. Dat wringt. Soms wil je gewoon blijven. Zeker bij kleine kinderen. Onbegrijpelijk inderdaad. Mooi stukje Han. Troosthartje van mij.
Mooi geschreven, Han!
Er zijn inderdaad vragen, waarop geen antwoorden zijn.
Mien, Nel, hartelijke dank voor jullie reactie en hartje.
Sommige dingen zijn niet uit te leggen, maar wel op te roepen. Antwoorden bestaan niet altijd. Daarom blijven wij mensen vragen stellen.
Helemaal waar, José.