Als een met een liniaal getrokken
strakheid snij je het land midden-
door, verbindt water met water.
Hoe troosteloos en weinig beweging;
de roeivereniging
en eens in de vier jaar de dorpsbewoners,
trekkend een spoor gelijk een veer
is nu je lot en iets gewoner
is haast niet voorstelbaar meer.
Een eenzame wandelaar loopt waar
eens trekpaarden zwoegend schepen
trokken. Laat zijn hond uit, groet
de visser die in het ruisend riet
zijn dobber starend niet ziet
ondergaan. Vis, al lang vertrokken,
doen hem geschrokken
ontwaken uit zijn gedachten aan jou
in betere tijden:
Als bloeiend water, waar het verkeer
voer in optocht heen en weer.
Nu lig je daar met een ketting
afgesloten
van wat eens je bestemming was.
@Mas mooi gedicht. Ik ken het toch? Eindhovens kanaal toch?
@Peer jij kent mij! Inderdaad het Eindhovens kanaal.
@Mas, fijn je hier weer te lezen.
@Ineke dank je.
Ik ben geen gedichtenlezer, maar dit stukje bevalt me wel. Aansprekende tristesse. Ik ken het kanaal niet, maar kan me er door je gedicht wel iets bij voorstellen.
@Hekate dank je.