Mijn vaders ‘Tocht der Tochten’ begon lopend in Bremen en eindigde nooit: de trauma’s bleven tot aan zijn dood.
Gebombardeerd en ternauwernood overleefd.
De dwangarbeider, gevlucht uit Duitsland met een vervalst verlofpasje. Vernederd, pijn, ondervoed, angstig… Oude damesschoenen en poetslappen als sokken. Overleven.
Nog een paar Wehrmacht-posten ontlopen en dan naar huis om nooit meer écht thuis te komen… Dwangarbeiders, collaborateurs werden ze genoemd, met de nek aangekeken.
Mijn ‘Tocht der Tochten’ begint en eindigt in Leeuwarden.
Geen verlofpasje maar een stempelkaart. Afzien uit vrije wil op de beste schaatsen. De tocht zal eindigen in euforie om er tot aan mijn dood een goed gevoel aan over te houden. De laatste controlepost en dan de finish. ‘Alsjeblieft Pap, jouw Kruisje.’
Ontroerende wending heeft je verhaal. Erg mooi!
Oh… hartelijk dank Irma.
Mooi Han, hoe je die twee verhalen samenbrengt.
Dank je Inge.
Dat moet een bittere pil voor je vader zijn geweest Han. Mooi beschreven in de weinige woorden die we eraan mogen besteden.
Zeker, Thislexy. Ik heb er uitgebreider over geschreven in mijn boek.
Dank je,
Han
Bijzonder verhaal, Han.
Prachtig eerbetoon aan je vader.
Dank je Nel.
Groet Han
De tocht der tochten valt erbij in het niet. Die doe je met twee vingers in de neus desnoods. Zelfs die van ’63. Mooie ode. Mooie metafoor.
Dank je Mien.
Han
Prachtig intiem verhaal!
Groet + hartje, Rolf van der Leest
Dank je Rolf!
Groet,
Han
Knap gedaan.
Dank je Kiko.
Groet,
Han