Starend naar de horizon liggen ze samen op het strand.
Hij kijkt naar de lucht, waar de ondergaande zon net nog volop scheen. Over een paar uur zal hij daar vliegen, op weg naar de horizon, terug naar zijn horizon. Het zat er natuurlijk aan te komen, hij kon hier niet lang blijven.
Zij kijkt naar het water, waar de ondergaande zon in verdwijnt en denkt aan wat er aan de horizon op hem staat te wachten… Zijn bestemming zal haar bestemming nooit zijn, dit is haar thuis waar ze altijd zal blijven.
Ze willen niet veel, maar wel bij elkaar zijn. “Moet je echt gaan?” Ze geven elkaar een kus, kijken elkaar nog eens aan, dit was het dan.
Verdriet overvalt mij. Een hartje voor jou, delmarino.
ja, soms blijft het bij de illusie van het moment; mooi beschreven.