Ik zet een voet in de trein. Ik kan nog terug, ik kan nog blijven.
Maar er is niets meer voor mij hier, er is niets om voor te blijven.
De fluit gaat en ik zet snel mijn andere voet in de trein. De deuren sluiten achter me. Dit is het.
In mijn hoofd hoor ik nog steeds zijn stem die me vraagt om te blijven. Om te blijven voor hem.
Ik staar uit het raam naar mijn oude leven, wat langzaam in de verte verdwijnt. Ik heb geen spijt.
Ik sta op en ga in de stoel tegenover mij zitten, vooruit kijkend in de toekomst. Op het station had ik niet op het bord gekeken.
Het kan alles zijn.
Mooi stukje tekst. Ik reed even mee in de trein.
De zin: ik sta op….vind ik wat verwarrend. Is er eerst iemand opgestaan en weggegaan?
Natuurlijk een hartje.
met onbekende bestemming vertrekken; vraag me wel af of je ook bij dat gevoel zo maar in een willekeurige trein stapt
Ik heb dezelfde vraag als José.
Of…heb je de trein als metafoor gebruikt?
Oeps.. beetje late reactie:
Toen ik nog gratis studentenOV had heb ik het weleens overwogen om random in een trein te stappen… maar ik ken de perrons enzo helaas uit mijn hoofd