Na een vluchtig ontbijt doet ze haar jas aan en vertrekt gehaast naar haar werk. Nog even van te voren bij moeder langs om de planten water te geven. Een dagelijks ritueel. Ze gaat naar binnen en pakt de gieter. “Kind, wat zie je rood, drink eerst rustig een kopje koffie.”
“Geen tijd, ma. Mijn werk wacht. Ik kom aan het eind van de middag weer langs.”
Ze opent de deur, ziet alle planten drijfnat op tafel staan en de vloer vol modder. Nee, niet weer …
Er knapt iets in haar, er komt een waas voor haar ogen. Ze schreeuwt: “Wat heb je nu weer gedaan, ma.”
Ze loopt naar buiten en ontwijkt haar moeders droeve blik. Vandaag even niet.
@Nel, Afgang I vind ik sereen, nummer II te gejaagd (snelle hap/gehaast/nog even/rent naar binnen/holt weg, etc.) Je hebt twee keer koffie in je eerste alinea. Drink is m.i. overbodig in de eerste zin.
@mili Ben het met je eens. Ik kijk er nog naar.
Ik probeerde het gestresste leven van de dochter vorm te geven, maar het moet subtieler en minder expliciet kunnen.
Inmiddels heb ik het verhaal geheel herschreven.
Subtieler? Hoe zet je de tegenstelling dan in de verf?
Het eerste stukje sprak mij ook meer aan, maar dat komt omdat ik me niet graag opgejaagd voel.
Ik hou wel van verhalen met meerdere perspectieven.
@Nele, in mijn tweede versie heb ik de gejaagdheid minder in woorden uitgedrukt ( zoals: vlug, snel, lopen, rennen), maar die blijkt meer uit de context (hoop ik)
@Nel, inderdaad, je hebt het voor mijn gevoel rustiger gemaakt, de stresswerkwoorden gereduceerd. Er is nog genoeg van in de context te ontdekken. Zou dochterlief echt weggaan? Ook weer triest.
@Nel, @Mili: de tweede versie is idd stukken beter, nou heb ik weer wat bijgeleerd.
Thnks
Een deel 2 is wat mij betreft niet noodzakelijk. Zo mooi als je e.e.a. in deel 1 hebt neergezet hebt, kun je niet snel overtreffen.
Zuster Goudriaan,
Net heb ik alleen Afgang (2) gelezen en raakt me omdat het doet denken aan mijn schoonouders. In dat geval is het geen droeve blik maar een tirade dat niemand voor haar zorgt.
Mooi geschreven.
VmetdeVorK.