Ze lag muisstil op bed, bang om elk geluidje te missen. Ze wist dat haar ouders beneden over haar praatten. De sfeer was beladen en de komende uren zouden een hel zijn. Opeens hoorde ze beneden de parketvloer kraken. Toen de zware voetstappen van haar vader die de trap opstormde naar haar kamer. Dit was de meest onontkoombare dreiging die ze kende. Toch nog plots stond hij in de deuropening met een wit vertrokken gezicht, zoals altijd als hij razend was. De uren daarna verliepen zoals ze vreesde: ze werd tot de grond toe afgebroken, zonder te begrijpen wat ze fout had gedaan. De ontreddering en de eenzaamheid die nacht waren groot. Ze lag in talloze stukjes rond het bed.
Triest
De dreiging is voelbaar. En inderdaad, zoals Levja schreef: triest
Ja triest. Mooie laatste zin.
Je voelt de angst!
Je voelt de angst in elk woord, alsof jij het zelf bent die ligt te wachten. Sterk geschreven!
Dank voor de mooie reacties!
Heftig! mooie laatste zin.