Opeens stond ik oog in oog met hem in de kasteelzaal. De tijd bevroor en ik ook. Het leken uren, maar het duurde slechts enkele seconden. Zijn hoofd werd zo rood als een biet. Instinctief nam ik de benen en vond mijn beste vriendin buiten terug op het bordes.
Nog tien minuten. Dan werden we opgehaald voor de rondleiding. Ik ging naast haar zitten en haalde herinneringen op.
Hij was me niet vergeten. Dat was duidelijk! Waarom begroette hij me niet? Vorig jaar waren we toch als goede vrienden uit elkaar gegaan.
Snel aten we ieder nog een mandarijn. Ik stikte bijna in het laatste stukje toen hij me passeerde en weer negeerde met zijn jaloerse collega aan zijn arm.
Hoe sommige brokken misschien nooit gelijmd worden. Een tikkeltje herkenbaar.
Een kleine kasteelroman. Mooi @Marianna
@Marianna dat had @Levja mooi verwoord. Een kasteelroman in 120 woorden.
Pijnlijke confrontatie, goed beschreven