Ik staak mijn verzet. De discussie is voorbij. Je kent alle argumenten om te blijven en ook alle redenen om te gaan. Jij hebt beslist! Natuurlijk help ik je met het pakken van je rugzak. Ik zal je missen, maar het is tijd om uit te vliegen. Het deurtje van onze vergulde kooi staat op een kier zolang jij de wereld verkent.
Wat houd je nu tegen? De vrijheid wacht, vlieg uit, maar niet te dicht bij de zon. Ze verblindt je. Ook niet te lang rondcirkelen hierboven, want dan raak je je richtingsgevoel kwijt. Zoek naar jouw stip op de horizon. Houd dat doel voor ogen! Dan verdwaal je niet als je de oceaan oversteekt. Ik hou van je…
Heel mooi. En sterkte als het echt waar is.
– Wat houdt je tegen.
In een pauze even Marianne lezen. Dan staat verdriet voor de deur om uit te willen huilen. Het heeft me dus geraakt! Gelukkig fictie!
Derde regel ‘uit de vliegen moet uit te vliegen zijn’ Hartelijke groet.
Ontroerend prachtig.
‘Een vrije vogel moet je niet kooien’
Dilemma van elke opvoeding: je leert hen zelfstandig te zijn in de grote wereld en als ze dat willen zijn, dan ineens vind je het niet zo leuk meer.
@Loesjekoesje en Benny: de kinderen zijn al uitgevlogen en gelukkig zonder drama, maar deze scene schreef zichzelf.
@Levja en Mir: Dank voor jullie reactie. Helaas te druk om Frank te mailen, maar dat doe ik nog om het foutje te corrigeren.
@Marianna, mooi hoe sommige stukjes uit je pen lijken te vliegen. Gevoelig beschreven.
@Marianna, prachtig! Ik hoop dat ik op deze manier straks mijn kinderen uit het nest mag begeleiden…
@Irma Dank en van harte gefeliciteerd!
@Desiree: je maakt me blij met je reactie!