Ik open de deur en kijk hem woedend aan. Hij glimlacht en heeft nog het lef om hier voor de deur te staan.
“Vertrek maar terug.”
“Jij bent mijn weg en ik wil je volgen.”
“Als ik de weg ben breek ik hem open zodat je hem niet meer kunt vervolgen.”
Hij kijkt me liefdevol en onschuldig aan.
“Jij bent de waarheid voor mij.”
“Echt? Volgens mij weet je niet wat de waarheid is?” Ik moet moeite doen om een glimlach te onderdrukken.
“Ga mee met mij naar Bordes,” zegt hij terwijl hij binnen komt en ik achteruit loop.
“Loop naar de maan,” zeg ik al lachend.
Hij neemt me vast en zegt: “Ik wil gerust om je heen draaien.”
mooi!
Prachtig.
Echte liefde, mooi geschreven. Vooral het kleine detail dat de ik -persoon uiteindelijk moet lachen, vind ik heel treffend en zet een goede toon!
Bedankt allemaal
Dat Bordes lijkt me er met de haren bijgesleept. Wat heeft Bordes (welke eigenlijk?) dat een willekeurige andere stad niet heeft? En waarom blijkt dat niet uit dit stukje?
Ik denk er zo over: welk Bordes het ook is, het heeft ongetwijfeld een bijzondere betekenis voor de beide hoofdrolspelers. Meer willen weten staat gelijk aan voyeurisme