Ze zaten weer precies op dezelfde plek. Als ik naar huis wil, moet ik langs dat bordes lopen. Het bordes waarop de jongens zitten van de hoge school. Elke keer als ik aan kwam lopen zagen ze me al twijfelen en ze wisten dat ik geen keuze had.
Nadat ik al mijn moed had verzameld zette ik een stevige looppas op. Vanaf dat moment hoorde ik de vele scheldwoorden me al tegemoet komen maar bleef ik stug doorlopen. Dit laatste heeft mij denk ik gered, gered van fysiek geweld. Want daar waren ze niet vies van. Regelmatig werden we geconfronteerd met een klasgenootje dat een blauwe plek of een bloedneus had opgelopen. Helaas was dit voor sommige jarenlang de werkelijkheid.
Het woord “welke” kun je op deze manier niet gebruiken.
Het einde snap ik niet.
Het woord ‘welke’ moet je lezen als ‘die’, waar ik eenvoudigheidshalve de voorkeur aan zou geven. Maar de grond van het verhaal is helaas al te vaak pijnlijke waarheid. Hartje!
Bedankt voor de correctie, ik zal het even aanpassen. Wat ik met het einde bedoel is dat het helaas zo was dat sommige klasgenootjes hier vaak en jarenlang last van hadden.
En bedankt voor het hartje
heftige situatie mooi beschreven