Als bijna dertigjarige zou ik er nog niet aan mogen denken, maar toch gebeurt het. Hoe lang wil ik doorgaan met leven? Zo lang mogelijk is dan mijn eerste antwoord! Een eerlijkere reactie zou echter zijn, zo lang ik alles nog écht kan meemaken. Vanaf het moment dat ik, net als een kamerplant, ergens in een hoekje van een of ander tehuis zit en alleen maar kan denken aan de volgende pijnstiller of het moment dat ik terug in bed mag, gaat het licht, in mijn opinie, het best voor eeuwig uit. Hoe beangstigend het nu ook aanvoelt, zo wil ik het. Nochtans blijf ik nog steeds stiekem hopen op het vinden van een plantendokter! Dromen kan nog steeds ….
ja, je maatstaven verschuiven ook als je beperkingen gaat krijgen, ik wens je overigens nog vele gezonde jaren toe
Mooi stukje Stefanie.
@José : dat is waar, alles verandert … bedankt!
@Nel : dank je!
@Stefanie: Hou die hoop vast! Het komt je toe.
@Levja : dank je