Een lepeltje arachide olie en een gesnipperde ui. Lekker aanstoven. Nu een lepeltje Indiase currypasta erbij. Hoog vuur onder de wok. Voila, een blikje kokosmelk er doorheen roeren en aan de kook brengen. De scampi’s kunnen er nu wel in. Nog even doorkoken. Peper en zout. Toch al even nippen. Hmm, wat een heerlijke curry. Nu de finishing touch van de masterchef. Lekkere Filipijnse mangootjes erbij.
‘Shit, shit, shit!’
‘Wat is er Henk?’
‘Ik krijg de pot niet open. Die domme Filipinos hebben hem weer helemaal vacuum gezogen.’
‘Nou, nou, niet morren joh, zonder technisch vernuft zou er helemaal geen luchtledigheid bestaan hoor.’
‘Marianne, nou even niet. Geef me die schaar!’
Wham… Punt door het deksel. ‘Opgelost, die luchtledige klerezooi.’
Heerlijk stukje om bij te watertanden. Het kapotte deksel mag de pret niet drukken.:)
Herkenbaar. Van het fruiten tot de deksel.
Eerste deel leest bijna als een lekker recept Maar op het juiste moment wordt die vredige flow doorbroken … wat mij als lezer bij de les houdt.
Twee keer ‘luchtledig(heid)’ doet hier wel wat geforceerd aan. Bescheiden suggestie: ik zou ‘luchtledigheid’ vervangen door bederfelijkheid o.i.d.