De snuisterijenverkoper stond in een donkere nis van de bazaar van Ankara, nieuwe Turkse bijzettafeltjes in de aanbieding. Ik wees echter naar een stoffige Ottomaanse tafel in de hoek. Was die nog in goede conditie of aangevreten door houtwormen?
“Het is een magisch ding, meneer.” Eerder al had hij me een ouwe zak laten zien en een ezel die nodig met pensioen moest. Toeristenrommel, al bezwoer hij ook daarvan dat het magisch was.
De tafel die de verkoper uit de nis haalde, leek echt antiek, een fraai exemplaar. Hij wreef het tafelblad en fluisterde het toe: “Tafeltje, dek je!”
Prompt kwam er vanuit de nis nog een tafel, die de daad bij het woord voegde. Toen begreep ik de aanbiedingen.
Het leven kan een wending aannemen.
Met een tafel als dekhengst en de ander tochtig moet ’t lukken. Meer Ottomaans dan algemeen vermoed.
met vriendelijke groet,
Chris
Haha, hoe kom je erop!
Bij de tweede keer lezen vind ik dit nog leuker!
De verwijzingen en associaties zijn leuk bedacht, maar je moet ze er wel uit zien te halen. Gezien het bescheiden aantal hartjes voor zo’n origineel stukje heeft blijkbaar niet iedereen het twee keer gelezen.