‘Waar ben je?’
Op Schiphol besloot ik blind te worden. Vijf tellen later bedacht ik dat doof zijn ook wel handig was. Iemand tikte mij op mijn schouder. Iemand nam mijn rechterhand vast en op basis van een ruim vijftig jaar oude huidherinnering vermoedde ik dat een vrouw mij vast hield. Mijn duim streelde haar vingers en nu wist ik zeker dat zij het was. Een hand streelde mijn wang, mijn lippen, streek mijn haar, bleef in mijn nek liggen en trok mijn hoofd zachtjes naar een zweem parfum die mij duizelig maakte. Een lippenknuffeltje op mijn wang. Ik proef zouttranen.
‘Lieverd, kijk mij aan. Luister. Het is maar voor een week. Voor je het weet ben ik weer terug.’
@CB Mooi geschreven, poëtisch.
Er mag nog een woord bij, want “vast hield” mag aan elkaar geschreven worden.
@Ineke, dankjewel.
“een vrouw mij vast hield”
mag dus zijn
“een vrouw mij vasthield”
dat ziet er nog leuker uit.
In het twee geval zal ze mij wel erg stevig vasthouden, denk ik zo.
@CB ja, dat ziet er meer verbonden uit.
@CB Eindelijk! Weer eens stukje dat ik echt voel, toch je trademark en fantastisch verwoord!
Dankjewel @GJ
Zin 2 pakte me meteen. Ik houd van mensen die besluiten durven te nemen, maar zulke …
@CB, wat een fijn verhaal met een originele inteek.
inteek? door moet een s-je bij.
Hadeke en Desiree Felen, dankjewel
CB, ontdekte net dit stukje, een proza-juweeltje dat de lezer met allerlei gevoelens en gedachten achter laat. Perfect. Niet alles hoeft te worden ingevuld.
Dankjewel @Fons