Midden in de nacht schrok ik wakker. Er lag iets aan mijn hoofdeinde.
Ik wou me voorzichtig omdraaien maar het lukte niet.
Heel even was ik in paniek totdat ik me realiseerde dat ik in slaap was gevallen met mijn rechterarm boven mijn hoofd.
De arm voelde koud en zwaar. Met mijn linkerhand pakte ik de dode arm en legde hem voorzichtig naast me.
Ik voelde meteen hoe het bloed door mijn arm begon te stromen.
Ook al tintelde het fijn, het was ook een pijnlijk gevoel.
Elke minuscule beweging zorgde voor enorme tintelingen.
Ik durfde amper adem te halen.
Maar… was die hele situatie nou niet te zot voor woorden?
Want terwijl mijn arm gewoon doorsliep… werd ik wakker!
@Lorette, ik ken de ervaring die je beschrijft.
Je stuk zou toch een heel stuk spannender lezen wanneer het in de tegenwoordige tijd zou staan.
Ach ja, de paralyse d’amour is vaak helemaal niet zo romantisch inderdaad.
@Frank, ah, wordt dat zo genoemd? En dat is wat anders dan de “saturday night arm” ? Vraag me af waar het vraagteken in dit geval hoort te staan.
Nee, dat is hetzelfde (saturday night palsy). De twee verschillende namen voor hetzelfde fenomeen geven heel mooi kernachtig het verschil tussen de Engelsen en de Fransen weer.
@Frank