‘Op mijn smartphone download ik Don McLean. Ik geef één oortje aan Bart. We verdwijnen in de sterrennacht, zijn één met het schilderij van Vincent van Gogh.’
Rokus, een hulpverlener met een rugzak vol verhalen, vertelt over een herstelreis naar New York met mensen die zich een weg terug vochten in de maatschappij. Bij hem heten ze geen cliënt, maar Bart of Margriet.
‘Heb je weleens iemand drie meter omhoog zien springen? Dat deed Bart toen we het Museum of Modern Art bezochten. Zijn droomwens kwam uit.’
Als Rokus zwijgt, is iedereen in zijn eigen gedachten verzonken. Ik zie sterretjes aan het plafond van mijn dochters slaapkamer. Toen kind, nu ‘zorgzwaartepakket vier’.
Ik hoor liever ‘Starry starry night’ dan zorgjargon…
@Geertje, weer een schrijnend verhaal. Ik vind het een echter een beetje rommelig aandoen. Wordt er naar muziek geluisterd of wordt er geluisterd naar Rokus?
Volgens mij zijn hier wat verhalen door elkaar heen geschreven.
Hoi @Desiree en @Levja Op basis van jullie feedback enigszins herschreven. Thanks!
Ja, nu begrijp ik het @Geertje en ik begrijp ook je gedachten.
Noem jij je dochter nu Bart?
mooi stukje Geertje
@Levja. Mooi dat je het nu kan volgen.
@José Thanks voor je compliment.
@Lousjekoesje: Nee, ik noem mijn dochter niet Bart. Rokus vertelt over deze jongen met zijn droomwens.
Ruben had tijdens de voorbereidingsbijeenkomsten niet veel gezegd, behalve dan wanneer wij hem een directe vraag stelden. Zoveel stilte kan zelfs een hulpverlener van goede wil niet verdragen. Wij hadden stellig het idee dat hij fors in de war was. En iemand in je kielzog hebben in het centrum van de wereld die de weg kwijt is, dat leek ons geen aanlokkelijk idee. Evengoed, je gaat niet over 1 nacht ijs, als je de beslissing moet nemen om iemand thuis te laten die zich bijzonder op een reis heeft verheugd.
Lees verder op bovenstaande link!