Al mijn spreekbeurten op de basisschool staan nog scherp in mijn herinnering. Tenminste, geen idee meer waar ze over gingen, maar de zenuwen! Een klas vol starende klasgenoten! Het zweet breekt me weer uit als ik eraan denk.
Bij mijn afstuderen was het geen haar beter. Ik stotterde me zo snel mogelijk door de presentatie heen.
Ik vraag me af waarom ik mezelf nu weer een voordracht heb aangedaan. Maar ja, ik heb dit boek geschreven. Ik kan moeilijk iemand anders vragen het te presenteren. Het is mijn boek!
De zenuwen vallen mee. Ik vertel rustig en krijg leuke reacties.
Blijk ik helemaal niet slecht te zijn in presenteren, zeg. Als het maar gaat over iets waar ik achter sta!
Het is moeilijk voorstelbaar dat ik, het bibberend wrak dat het wenend opgaf voor de klas, jaren later Lezingen In Het Land zou houden. Inderdaad, wat je zegt moet zijn wat je te zeggen hebt, niet wat je moet zeggen.
Goed zo @Inge, maar de basis heb je toch maar mooi geleerd op school. Goed stukje.
Ja, zo rond mijn twintigste vond ik ‘spreken in het openbaar’ maar eng, ik hoorde toen mezelf praten; later werp je dat van je af! Herkenbaar stukje.
Leuk dat iedereen het zo herkent. Gelukkig worden we een keer ouder & wijzer hè
Begrijpelijk @Inge
Dank je Levja! Wat een begrip allemaal
@Inge Jong geleerd …
Een paar opmerkingen:
– Tenminste
Gezien de betekenis van het woord, is dat woord hier niet zo goed op zijn plaats. Je bedoelt kennelijk: dat wil zeggen
– Bij mijn afstuderen was het nog geen haar beter
Het woord nog is hier overbodig. Daarbij gebruik je dit woord ook in de voorgaande en volgende zin. Dan een zin niet en dan weer wel.
Erg veel nog dus.
@Ineke Dank je. Dat waren inderdaad wel heel veel ‘nog’s. Ik heb er een paar uitgegooid
@Inge, gezien. Nu dat “tenminste” nog.
@Inge, een mooie conclusie. Zo zie je maar dat een woord je terug kan brengen naar je vroege herinneringen. Leuk verteld.