De lange poolnacht was aangebroken. De Hollandse man en het meisje uit Lapland zaten samen in hun hut. Ze spraken elkaars taal niet, ze kenden elkaars gewoonten niet, waren vreemden voor elkaar. De eerste weken raakten ze elkaar niet aan. Toen gingen de ogen spreken en werd het libido wakker. Ze ontdekten elkaars lichaam. Elke avond en ochtend vrijden ze heftig, hun enige taal was die van de liefde. Buiten was de wereld donker, met een witte vloer, beschenen door de sterrennevel. Na maanden werd het weer lichter, steeds lichter, de zon ging in een lage baan over de witte vlakte. Hij keek naar haar, naar haar lichaam. ‘Wat is die meid lelijk, waarom heb ik me zo laten ondersneeuwen?’
@José, leuk stuk, grappige ontknoping. Ze zijn iig wel goed warm gebleven… Jammer dat het stuk niet onder het thema geplaatst is. Dat komt waarschijnlijk omdat je het woord ‘ingesneeuwd’ niet letterlijk gebruikt hebt, maar het hele werkwoord
‘ondersneeuwen’.
Dank je irma, het was wel bedoeld voor het thema, had het ook zo willen plaatsen, maar ging kennelijk mis. Stuk is overigens geïnspireerd op reportage die ik ooit zag, waarbij ook zo n gelegenheidsverhouding ontstond die daarna weer als sneeuw voor de zon (!) verdween
Nood breekt wet, dus.
Ben wel benieuwd wat zij van de man vindt nu het weer licht is.
@Jose Wat bedoel je met die laatste zin? Specifiek het deel na de komma.
@Jose, leuke invalshoek.
Ineke, in laatste zin gebruik ik ondersneeuwen als beeld voor de ontnuchtering dat het liefdesvuur over is, Levja wat de vrouw van de man vindt zou best eens hetzelfde kunnen zijn als wat hij van haar vindt , ik heb het stukje vanuit het perspectief van de man geschreven. Dank voor jullie reacties
@Jose Bedankt voor je verklaring. Gezien de betekenissen van het woord en de inhoud van je verhaal, begrijp ik nog steeds niet dat je voor dat woord op die plaats hebt gekozen.