Langzaam zie ik het licht terugkomen. Mijn bewustzijn is bezig met een reset. Met horten en stoten word ik me weer bewust van de omgeving en van mijn situatie. Begrijpen doe ik het echter allemaal nog niet. Ik voel dat ik nog steeds geboeid ben, aan handen, voeten en mijn hoofd kan ik ook niet bewegen. Lamgelegd. Tot stilte gemaand door de liefde. Echter niet mijn liefde. Ik durf bijna niet te laten merken dat ik weer uit mijn tijdelijke coma ben ontwaakt. Ik hoor geen enkel geluid dus waag ik het er maar op. Heel voorzichtig open ik mijn ogen. Meteen voel ik het branden. Terwijl ze citroenzuur in mijn ogen spuit krijst ze: “Je MOET van me houden!”.
So fijne dame is dat!
‘k Ben nooit zo weg van woorden met hoofdletters in een stukje of verhaal. maar hier geeft het goed het dwingende karakter weer.