Net terug van vakantie had Peter er weer zin in. Vol goede moed opende de verpleegkundige ’s ochtends vroeg de deur van de kamer die hem vandaag was toebedeeld door zijn collegae. Op bed lag een jonge vrouw, ze keek hem argwanend aan. “Goedemorgen! Ik ben uw verpleegkundige voor vandaag. Mijn naam is Peter.”
De vrouw richtte zich op en keek Peter opgewekt aan. “Wat grappig! Mijn vader heette ook Peter!” waarna ze troosteloos begon te huilen. “Een moment,” mompelde Peter. Hij draaide zich om en vluchtte de kamer uit. Hij keek om zich heen in de gang en klampte zijn collega aan. “Willemijn! Wil jij vandaag met mij van patiënt ruilen?” Ze glimlachte, haar dag kon niet meer stuk.
@Frank, goed geschreven. De lezer kan lekker los gaan met interpreteren.
Niet alleen van ruilen komt huilen dus. Andersom ook!
Ohhhh, wat wil ik graag weten waarom.
Hmm tja ik snap niet waarom Willemijn blij is met een huilende patient… ?
Een behoorlijke hersenkraker. Ik ben er nog niet uit, maar geef het ook nog niet op.