Als de bel gaat duurt het nog ruim twee minuten voordat ik het begeerde pakketje in ontvangst kan nemen. Eerst moet het hek geopend worden en daarna moet de bezorger nog naar de voordeur rijden. Elke week opnieuw.
Ik ben verslaafd aan verse jeugdherinneringen. Ooit kreeg ik ze op een microgeheugenchip, nu als voedingssupplement. Het is een uitermate dure techniek, maar ik ben het waard. Op zondag is het uitgewerkt en begin ik me weer te herinneren wat ik vergeten wilde.
Vandaag is het pakket roodgemerkt. Een nieuwe opdracht, dat staat ertegenover. Drie per jaar. Ik lees de instructies zorgvuldig.
Komende vrijdag zie ik hem. Dan zal ik zulke slechte herinneringen aan hem hebben, dat ik zonder aarzelen zal schieten.
suspense!
Bij ‘pakketje’ dacht ik er al aan dat het een illegaal pakketje zou kunnen zijn.
Goed geschreven.
Geen hapklare brok, maar iets waar je je eigen interpretatie aan kunt geven. Die twee minuten zijn lijkt me zo een duidelijke vingerwijzing.