De man wilde met zijn scootmobiel naar de bank. Hij worstelde om de hellingbaan op te komen, die halverwege een scherpe bocht maakt. Op het natte beton lukte het hem pas na zes keer proberen het bordes te bereiken. Dat bordes ligt zeven treden hoger dan de straat. De bank is gebouwd in de tijd dat het chique was om je boven het aardse gewoel te verheffen. Nu probeert diezelfde bank om de ‘bank van het volk’ te zijn, met veel oranje. Het bankgebouw is mooi om te zien, maar onpraktisch als je niet zo goed ter been bent. Platvloersheid is zo gek nog niet, als het om openbare gebouwen gaat. Dan hoeft ook die man niet meer te worstelen.
« Afvalrace zonder winnaars
Dikbil »
« Afvalrace zonder winnaars Dikbil »
Column, Maatschappij, Mensen
De scootmobiel
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Jose van Rosmalen of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
5 reacties
Reageren
« Afvalrace zonder winnaars Dikbil »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Hoektand)
Recent
- Het hoogste lied zingen
- Louis van Madrigaal
- Wat een vertoning!
- Eerlijk duurt het langst
- Adrianus Marinus Kloot
- Wie wat bewaart
- Tijdens de lunch
- Carnaval
- Theo, Tijl en muziek
- Nieuwe tijd
Zijn dag was goed verpest. Hij wilde geld halen bij de bank om wat extra pakjes shag, frituurvet, frikandellen en wat halve liters te kopen, maar dat werd hem erg moeilijk gemaakt wegens gladheid. En die moderne ‘pinautomaten’ overal waren ook al niet aangepast voor zijn soort mensen. Waarom!? Waarom kon de volledige maatschappij zich niet gewoon aanpassen!? Hij moest afreageren en wel nu. Hij besloot naar de dichtstbijzijnde supermarkt te gaan om zijn hobby uit te oefenen. Speciaal hiervoor had hij zijn scootmobiel, naast schildpad- en hazenstand, laten voorzien van een luipaardknop en extra harde bumper. Na de eerste luide kreten van argeloos winkelende ‘lopers’ klaarde zijn humeur wat op. Heerlijk om met 15 kilometer per uur tegen enkels te rijden.
@Frank Scherp.
@Jose Je zou de man een naam kunnen geven, of in de ik-vorm kunnen schrijven. Niet dat de ik dan de man in de rolstoel zou moeten zijn. Dat kan ook de beschouwer/verteller zijn.
Je hebt het stuk gecategoriseerd als column, maar het leest niet als een column. Het stuk van Frank wel.
Drijf de spot, overdrijf, maak het hilarisch. Dan wordt het wellicht duidelijker hoe de situatie voor die man, en velen met hem is.
Nu wordt hij neergezet als een slachtoffer.
Ineke, Frank dank voor reactie en parafrase. Ik heb dit stukje geschreven op basis van een observatie, ik zag het letterlijk vanuit mijn huiskamer gebeuren. De ‘man’ heb ik geen naam gegeven, ik wilde er geen quasi-fictie van maken. Ik wil de man ook niet zielig neerzetten. Goed beschouwd gaat het me meer om de Bank dan om de scootmobiel, de bank die zich vroeger zo verheven achtte en nu in allerlei campagnes het oranjegevoel wil uitstralen. Als je een bank van het volk wil zijn moeten je gebouwen dat ook uitstralen. die boodschap heb ik willen geven op basis van een concreet voorval; het had ook iets slapstickachtigs, die scootmobiel die steeds weer naar voren en naar achteren schoot
@Jose Het is triest, maar daarom niet minder waar, dit soort van situaties doet zich elke dag voor. Je hebt in feite niets bijzonders beschreven. Niet dat het normaal is dat iemand in een rolstoel zit en dat openbare gebouwen dan zo slecht bereikbaar zijn. Maar het verhaal boeit niet en dat zou het wel moeten doen wanneer je wilt dat het probleem echt onder de aandacht gebracht wordt.
Je zou er iets bijzonders aan toe moeten voegen, of het op een andere manier woorden moeten geven om het verhaal uit het grijze en het grauwe te tillen.
Nu wekt het verhaal slechts meegevoel op, in het slechtste geval zelfs medelijden. En dat zal vast jouw bedoeling niet zijn geweest.