Op Tweede Kerstdag omarmde jij de dood. In jouw hoofd was de bedrading stuk. Schizofrenie in combinatie met manisch-depressiviteit was jouw metgezel. Met drugs ging jij jouw kwelgeest te lijf.
Van jouw levenspijn wisten jouw adoptieouders nog niets. Een betere toekomst dan in Korea lachte jou toe.
Geleidelijk veranderde die stralende lach in een grimas. Jouw adoptievader overleed plotseling. Een noodgedwongen verhuizing volgde. Jouw aoptiemoeder was niet langer vrijwilligster bij de Voedselbank maar vaste klant.
Toen je vijfentwintig jaar was, verliet zij je. De spierziekte ALS maakte weer een slachtoffer.
Jij werd wees.
Een jaar later spring je. Via Facebook ontstaat een inzamelingsactie voor jouw uitvaart. Een eerbetoon aan een OBN’er.
Facebook is heel even Familybook. Toch een happy end …
Och,Och, wat een leed en verdriet,
Hier past een Stille Tocht in schrijven
Want de juiste woorden hiervoor zijn er niet.
De kracht van de zinnen zit hem in het kordate. Geen woorden vinden voor de beladenheid van de inhoud. Mooi! Het raakt me tot in mijn ziel.
Heftig, menselijk. Goed dat er aandacht voor is. De laatste zin had ik zelf anders geformuleerd maar het neemt niet weg dat dit stukje me heeft geraakt.
ik was ineens ook anoniem. Bovenstaand commentaar is van mij.
Dank jullie wel voor de reacties.
Fijn dat het ‘iets’ bij jullie losmaakt.