De jongen loopt naar de kring. De gloed van het kampvuur omarmt hem als een warme deken. In het licht van de vlammen herkent hij haar meteen. Hoewel de donkere schaduwen van de bomen alleen de contouren van haar gezicht onthullen, is elk detail in zijn geheugen geprent. Haar grijsblauwe ogen, het kuiltje in haar kin als ze lacht, het kleine litteken vlak boven haar mond. Hij hoort de gitaar, ondanks dat die nagenoeg wordt overstemd door het rumoer van de groep.
Hij ziet dat ze hem opmerkt, maar ze slaat haar blik meteen weer neer. Even gaat er een steek door zijn zij, maar dan snapt hij het. De brief in zijn zak liegt niet. Hij is aan zet.
@Leonardo Je zet mooi een sfeer neer.
Dat kuiltje in de kin, bedoel je daar een kuiltje in de wang? Het kuiltje in de kin is er namelijk altijd, of je nu lacht of niet.
Ach, die verliefde jongelui, hè…
Is dit een vervolg120wverhaal?
Nee, Levja.
Hetzelfde verhaal met als uitgangspunt: jongen loopt naar kampvuur met een brief in zijn zak. Inhoud van de brief TONEN door zijn kijk en reactie op de omgeving, zonder iets over de inhoud te VERTELLEN.
@Leonardo, jaja, weer een verhaaltje zonder dat de inhoud van de brief bekend wordt gemaakt. Misschien een verlossend deeltje 3? Leuk omschreven en inderdaad een kuiltje in de wang is zo lief, terwijl een kuiltje in de kin (naar mijn mening) meer iets mannelijks is.
@Desiree
Er zijn er al drie. Een vierde? Ach, ik heb er wel zes. Maar geen zin in om ze precies 120 woorden te maken. Wat is het nut? Met drie komt de boodschap toch wel over? De gemoedstoestand als maatgevend criterium hoe de wereld op je over komt. Voor mij zijn het nuttige oefeningen om tot spannende teksten te komen.